Yazmasam ölürdüm

Bugün ne yazalım? 

Çocukluğumda şu vardı, çocukluğumda bu vardı diye diye yakında buralar Ayfer Tunç’un Bir Mâniniz Yoksa Annemler Size Gelecek kitabına dönecek. 

Her insan yazmaya önce kendinden mi başlar? 

Bu konuya dair görüşler çeşit çeşit. 

Ayşe Böhürler, Yazmasam Ölürdüm adlı kitabında günümüz yazarlarının dilinden edebiyat izlerini toparlamış. Kitapta kimi, kişinin kendini yazmasını kolaya kaçmak olarak yorumlarken kimi de bunu başka metinlere geçmek için yazarın önünde duran ve aşılması gereken bir engel olarak tanımlıyor. 

Bence bunun kolaya kaçmakla bir ilgisi olmadığı gibi doğru ya da yanlış diye de nitelendirilemez. Biraz yazan kişinin mizacıyla biraz da dönemin getirileriyle alakalı olduğunu düşünüyorum. 

Virginia Wolf, okuduğu eserlere bakarak sanatçıların içinde bulundukları ruh hallerinden hiç söz etmemelerinden yakınıyor. Kadınların gündelik yaşamına ve ruh dünyasına dair metinler ararken bırakın kadınları, erkeklerin içerisinde bile kendini anlatana rastlamadığını ve bunun belki de ancak Rousseau’yla başladığını söylüyor. 

Günümüze baktığımızda sanki herkes yazmaya önce kendisinden başlıyor gibi. Hatta oradan hiç çıkamayanlar da var. Kendimden bahsetmeyi ve kendisinden bahsedenleri okumayı ilginç bulduğumdan benim için bu bir sorun değil ama durumu yadırgayan kişiler için yazı serüveninin bu güzergâh üzerinden gitmesi oldukça sıkıcı olabilir. Bana ne senin yaşadıklarından denilebilir rahatlıkla. 

Yazar yaşadıklarını ve yazdıklarını hiçbir yere bağlamasa bile düzgün bir dili varsa, metin dönemin izlerini, yaşam tarzını ve insan ilişkilerini barındırdığı için değerlidir ve sonraki yıllarda bir kaynak olabilir. 

Haydi bakalım kendimize ulvî bir sebep de bulduysak iş tamamdır, tutmayın beni geliyorum 🥴😉😎🤭 .

Nasipse yarın kaldığım yerden kendime dewamke🤪

Erbain 10/40