Tasavvufi açıdan bakınca hiçbir şey yapmamaya katlanabilmek lazım. Bilgeliğe giden yol bir şey yapmaktan değil yapmamaktan geçer aslında ama ben onu beceremiyorum, diyor Ekrem Demirli. Ben de beceremiyorum demiştim daha önce.
İnanç Ayar da son podcastte yaptığı alıntıda, denge arayarak kendi sağlam zeminini bulamazsın. Ayak basacağın kendi sağlam zeminini ancak dengesizliğin içerisinde rahatlayarak bulursun yani konforsuzluğun içerisinde kalarak diyor. Hayat böyle, her sey dingin olmasını bekleyemezsin. Denge arayışında olmak yerine çünkü bulamayacaksın, kendi sağlam zeminini dengesizliğin içerisine doğru rahatlayarak bulursun diyor.
Konforsuzluğun içerisinde kalabilmek, buna tahammül etmek öyle pek de kolay bir şey değil. Geçen sene bu vakitlerde ayağım alçıda olduğu için bütün gün balkonda oturup gökyüzüne bakıyordum. Bu süreci yukarıdaki iki veri ile birleştirip kendi kişisel tekâmülüm açısından iyi bir şekilde atlattım diyebilir miyim, bilmiyorum. Yakın plandaki ilgili kişilere sormak lazım 😉🙈
Hocanın hep anlattığı bir sayı doğrusu metaforu vardır. Hayata herkes bu sayı doğrusunun başka bir yerinden başlıyor ve neyseki bizden beklenen herkesin aynı noktaya ulaşması değil. Asıl mesele kendi yolumuz üzerinde ne kadar mesafe kat ettiğimiz..
Bugün TRT2'de Sanatçının Şehri programında Mustafa Çiftçi'yi dinledim. Tavsiye ederim. Çok hassas noktalara değinmiş. Erbain bitene kadar yazacak mevzu çıktı nerdeyse bana. Bozkırın insana kattıklarını nasıl da güzel anlatıyor. Üçüncü görsele videoyu ekledim. (Ekledim ama açılmıyor Instagram bağlantı ekleyeceğim mecburen Mustafa Çiftçi video
Belki öyle bir coğrafyada konforsuzluğa tahammül etmeyi öğrenmek daha kolaydır. Şehirde yaşayan, tarla bahçe ile uğraşmayan, her şeyi kontrol altında tutması gerektiğini ve bunu yapabileceğini düşünen bizler için de arada benim ayağımın kırılması gibi keskin virajlarla bir yerlere sabitlenmek gerekiyordur belki de. Elleme yağsın diyebilmek için 😉. Allahu a'lem (Allah en iyisini bilir).
Erbain 30/40
Yorumlar
Yorum Gönder