Şivey şivey*

Bir dönem çalışmak için Libya'ya gitmişti. O günlerden hatıra diline yerleşmiş bir tekerleme gibiydi şivey şivey. Kocaman bir odun kesme makinası vardı bir de can yoldaşı bir at.  Yanında semaveri at sırtında dağlarda gezer, odun keser, çayını içer, keyfine de bakar bir şekilde rızkını kazanırdı. Kendine göre bir ritmi vardı. Yavaştı; dünya koşarken o yürümeyi, aza kanaat etmeyi ve değerlerinden ödün vermemeyi tercih etmişti. Galiba gördüğüm ilk sakallı kişiydi. Sanki o zamanlar başka hiç kimsenin sakalı yoktu. Fabrikada işe girecekti de sakalını kesmeyeceği için girmemişti. Yakasız gömlek giyer, tokalaşırken baş parmağımı kavrardı ve bu bir tavırdı bilen bilir. Askerde hastalandığından yaz kış beline sargı sarar cebinde kırmızı renkli bir iğneyle dolaşırdı. Her geldiğinde bir tane vururdum. İğneyi cebinden eksik etmediğine göre kimbilir ne kadar ağrısı vardı ama hep mütebessimdi çehresi. Çay servisine ondan başlayınca diğerlerini dolaşıp dönene kadar bardağı bitirir tepsiye geri koyardı. Halam, Ömer'in ağzı demirden yapılmış derdi. Eskiden çaylar da çöp olurdu, bardağına denk geldiyse "bunlar misafir yutayım da gelmesinler" deyip gülerdi. Elini öpmek isteğimde uzatır tam öpecekken hoop diye çevirir kendisi benim elimi öperdi.  Hiç dert yanmazdı ama kardeşleri "daimi bir işi yok ne olacak bu Ömer'in hali" diye konuşup dururdu. Gel zaman git zaman bari bir sigortası olsun diye belediyede bekçilik yapmaya başladı. Bir gece bina birden üstüne çökünce cesedine ancak üç gün sonra ulaşıldı. Ne olacak denilen Ömer depremde şehit oldu. Görmedim cenazeyi, tanınmayacak haldeymiş, hatırımda hep o eski Türk filmlerindeki artist hali ile kaldı, kulağımda şivey şivey diyerek gülen sesiyle, amcam.

*şivey şivey: yavaş yavaş