Marquez okuduğumu söylemiş miydim? Haldun Taner'den sonra Marquez'in On İki Gezici Öykü kitabına başladım. İlk öykünün konusu ilginçti, ikincide biraz sıkıldım, hava sıcak diye bıraktım :) hava bu aralar her şeye sebep gösterilmek için çok müsait. Kışın uzun ve serin günlerde nasip olursa tekrar bakarım. Bu kitap yazarla tanışmak için iyi bir tercih olmayabilir çünkü hikayeleri uzun yıllar değiştire değiştire ve biraz da boş kalmamak için yazdığını söylüyor önsözde. Aaa evet bunu söyleyince hatırladım bir önceki yazıda Marquez'den bahsetmiştim. Belki başka bir kitabını okuyup öykülere ondan sonra tekrar bakarım.
Şimdi Güray Süngü'nün Kış Bahçesi kitabını okuyorum. Tarzı tam benlik. Kendisi ile konuşup duruyor:) Kitabı önce bir Hereke'ye gezmeye götürdüm, dolaştırdım. Eskiden kadınlar bir el işine başlayınca çabuk bitsin diye dışarıdan birinin koşarak gelmesini isterlerdi. Anneniz size kazak örecekse misal ilmek atmaya başlayınca, haydi bir koşup gel, derdi. Gidenin arkasından su dökmek gibi falan, öyle şeyler işte. Vardır bir açıklaması kesin. Ben de yeni başladığım kitapları gezdirmeyi seviyorum. Atıyorum çantama biraz dolaşıyoruz.
Çay, kahve içiyoruz dondurma yiyoruz, terliyoruz, rüzgâra karşı oturuyoruz, benim eteklerim uçuşuyor onun yaprakları. Öyle bir hemhal olup karşılıklı birbirimizi tartıyoruz. Tamam yaaa okuyacağım seni diyorum o da haydi oku beni diyor. Karşılıklı bir ünsiyet gelişiyor ama bazıları ile ne yaparsak yapalım kanımız kaynamıyor bir türlü.
Kitabın yarısındayım henüz. Tarzı ve konusu iyice oturdu zihnimde, sonu nereye varacak bilmiyorum ama birden Peyami Safa'nın Bir Tereddüdün Romanı adlı kitabıyla bağlantı kurdum. Galiba Güray Süngü de bu kitapta aynı tarzı uygulamış. Hep söylerim ben dümdüz saf okuyucuyum, teorik olarak böyle eserleri karşılaştıracak oradan çıkarımlar yapacak bir alt yapım yok. Peyami Safa'nın yapmaya çalıştığını Güray Süngü aliyyul alâ bir şekilde yapmış demek istiyorum sadece. Ona bir türlü kanım kaynamıştı.
Yorumlar
Yorum Gönder